مدیریت بحران جهان سومی

 مدیریت بحران جهان سومی

به قلم الف.حسینی

در کشورهای پیشرفته و حتی در حال توسعه یکی از مهم ترین و نخستین  کارهای  که بعد از کنترل  و مهار حوادث ، رویداد های ناگوار و بحرانی صورت می گیرید،جلسه تجزیه و تحلیل حوادث با حضور تیمی زبده متشکل از کارشناسان  و صاحب نظران گوناگون در آن زمینه است.هدف اصلی از تشکیل چنین جلسه ها،یک-بررسی علل اصلی وقوع این حوادث به منظور پیشگیری از حوادث مشابه در اینده،اصلاح دستورالعمل ها و رویه موجود یا تهیه و صدور دستورالعمل جدید می باشد.

دوم-  کم و کاستی های که در حین کنترل حوادث و بحران از طرف ها واحدهای  عملیاتی،امدادی و پشتیبانی  رخ داده  بررسی می شود.

سوم،برگزاری اموزش های کاربردی و  رزمایش ها و مانورهای دقیق و عملی برای مردم و تیم های درگیر در حوادث تا آسیب های جانی و مالی  را حتی المقدور کاهش دهند

 اما در کشور های جهان سوم  این جلسات تشکیل نمی شود یا اگر تشکیل شد با حضور  افرادی فاقد صلاحیت در آن زمینه یا به منظور پیدا کردن یک مقصر و خورد کردن تمام کاسه و کوزه بر سر  ایشان یا انداختن توپ در زمین یکدیگر و یا  یک نامه ای بدون ضمانت اجرایی توسط مقامات و در نهایت یک شوی تلویزیونی یا انجام مصاحبه ای که ما چنین کردیم و ما چنان کردیم  قضیه فیصله پیدا می کند. با  این گونه نگاه به حوادث شاهد تکرار و بروز حوادث مشابه متعدد ، کم و کاستی های و ناهماهنگی بیشمار در زمان کمک رسانی به حادثه دیدگان و نمک پاشیدن بر زخم حوادث دیدگان خواهیم بود.

اگر نگاهی غیر نگاهی جهان سومی بر  مدیریت بحران ما حاکم نبود پس چرا  و چگونه است در حوادث که مشابه اش در کشور به وقوع پیوسته آن هم نه حادثه جدید اینگونه بی برنامه و نا هماهنگ و با دستپاچگی بر خورد می کنیم.

موردی دیگری که در کشور در زمان وقوع حوادث رخ داده که نبود آن در روند کنترل سریع حوادث اختلال ایجاد می کند، عدم اعتمادی ست که به متولین امر ایجاد شده است و نمود آن را در زلزله کرمانشاه دیدم.اما متاسفانه انچه در حال حاضر در سیل شمال علاوه بر ضعف های مدیریت بحران رخ داده،با بی مسئولیتی مسئولان گامی برای برگشت اعتماد صورت نگرفته است.

اما آنچه کشور ما را از دیگر کشورهای جهان سوم متفاوت می کند حس نوع دوستی ست که به شکل مختلفی به نمایش در می اید و مردم را جلوتر و با مسئولیتر از مسئولین نشان میدهد