آشی که تاجگردون برای گچساران و استان پخته است
بهنام عکاشه؛
اگر سناریوی سیاسی ایران را تاجگردون می نوشت بی شک نمی توانست بهتر از این بنویسد که هست و دیگران نوشته اند.
پس از ۴ سال کابوس وار، تاجگردون با تائید شورای نگهبان و در پی انتخاباتی جنجالی با رائ قابل توجه به مجلس بازگشت و کاملا حماسی خود را احیا نمود.
در مجلس اما منتقدانش مجددا موضوع اعتبارنامه را مطرح نمودند.
ولی قالیباف این بار عرصه را بر مخالفین تنگ کرده و اجازه نداد اعتبارنامه در صحن طرح شود. گو اینکه طرح آن در صحن نیز احتمالا نتیجه مطلوب اصولگرایان را نداشت.
فی الواقع قالیباف همان کاری را کرد که ۴ سال پیش باید میکرد و نکرده بود.
تاجگردون و پزشکیان که رهبری طیف مستقل، معتدل و اصلاح طلب را عهده دار بودند نیز در ریاست قالیباف نقش درخشانی بازی کردند.
رفیق او ولی در فراکسیون مستقلین، سودای پاستور در سر داشت.
او نامزد ریاست جمهوری شد و تاجگردون بین پزشکیان و قالیباف در دوراهی اخلاقی و اداری قرار گرفت.
اما این وضعیت چندان برایش ناآشنا نبود. او در سال ۹۵ نیز در دعوای عارف و لاریجانی برای انتخاب رئیس مجلس دقیقا در این وضع قرار گرفته بود. تاجگردون خود می گفت به عارف رای داده ولی منتقدینش در جریان اصلاحات نظر دیگری داشتند.
در حالی که ریاست کمیسیون بودجه هنوز مشخص نبود و رودربایستی ها، تاجگردون را از ورود جدی به کمپین پزشکیان در دور اول بر حذر داشت ولی با حذف قالیباف، هم او رئیس کمیسیون شد و هم حضورش پررنگ تر گشت و او که ستادی مجزا و تیم رسانه ای قدرتمندی را برای پزشکیان تجهیز کرده بود، به گفته هوادارانش با سخنرانی های طوفانی و توییت های رگباری اش توانست آرای جنوب را تکان داده و بازی را در این منطقه به سود پزشکیان تغییر نسبی دهد.
او اما ترجیح داد از ورود به دولت پرهیز کند و در غیاب پزشکیان به ساخت و رهبری جناحی قدرتمند در مجلس پرداخته تا یاریگر پزشکیان و قالیباف شود.
او نقد خود را به نسیه نفروخت. حالا تاجگردون رهبر جریان مستقلین در مجلس است و وزرای پزشکیان باید برای عبور از مجلس، فراکسیون و تاجگردون را در نظر داشته باشند.
حالا تاجگردون در کنار قالیباف و رسائی سه ضلع متضاد در مجلس هستند و گرایش‌نسبی او به قالیباف، تیغ پایداری را در اخاذی از پزشکیان کند کرده و امکان چانه زنی قدرتمندانه آنها را به حداقل رسانده است.
حالا او امکان انتقام سخت از تیم قدرتمند زاکانی، شریعتی، رائفی پور و رسائی را برای خود مهیا می بیند.
اما نگاهی به زیست سیاسی تاجگردون نشان می دهد او هیچگاه باب مذاکره را نخواهد بست.
چه حتی وقتی در قدرت باشد امکان مذاکره با او آسانتر به نظر می رسد.
حالا رفتار او در گچساران و منطقه مورد بحث قرار رفته است.
بچه انتقادهائی به او درباره چینش مدیرانش در استان و گچساران می شود ولی او راه خود را می رود و گوشش چندان به این‌حرفها بدهکار نیست. واقع این است که بررسی عملکرد او در این زمینه نشان می دهد نظرات منتقدینش چندان روی افکار عمومی تاثیرگذار نبوده است.
وضعیت فعلی هرچقدر برای او خوشایند جلوه می کند همان‌قدر نیز تهدید به حساب می آید.
حالا جامعه سختگیر گچساران و باشت، مطالبات بر زمین مانده اش را طلب می کند و ظاهراً هیچ بهانه ای برای او متور نیست.
چینش مدیران در وضعیت فعلی با دهه نود تفاوت دارد.
هم او انرژی گذشته را دارا نیست که شخصا به پروژه هایش ورود کند و هم انباشت مطالبات در چهار سال گذشته به حدی است که او نمی تواند با همان سیاست ریسک نماید.
احساس می کنم این تو بمیری برای تاجگردون با اون تو بمیری ها تفاوت اساسی خواهد داشت.
رفتار یارانش در موضوع مدیریت آموزش و پرورش گچساران نشان داد با رفتار گذشته نمی توان این سازمان قدرتمند اجتماعی را اداره کرد.
او‌حالا نماینده مردم و نسلی است که ده سال پیش رو را برای سامان دادن به‌خود، آخرین و بهترین فرصت می دانند و تاجگردون بهتر از هر کسی می داند سامانه مدیریتی او در دهه پیشین توانایی هندل این وضعیت را نخواهد داشت.
اما دست او چندان نیز باز نخواهد بود.
رقبایش مترصد کوچک ترین اشتباه نشسته‌اند.
رقبایش می دانند که دوره جدیدی در گچساران آغاز شده و احتمالا تا یک‌دهه باید شاهد قدرتنمایی تاجگردون در سپهر سیاسی استان و شهرستان باشند.
تاجگردون که در چینش کابینه حداقل سه کرسی مستقیم را در اختیار دارد منتظر رای مجلس به گزینه‌های مهم نفت، کار، صمت و… خواهد بود و او حالا توانایی تأثیرگذاری روی احتمالا یک سوم مجلس را خواهد داشت.
تاجگردون در بهار ۱۴۰۳ روی استاندار غیربومی اصولگرا توافق کرده بود ولی حالا با وجود بهرامی شاید روی گزینه بومی متمرکز شده باشند.
