شاید شناخته‌شده‌ترین نمونه آن، ایمپلنت نورالینک متعلق به ایلان ماسک باشد که هم‌اکنون در مراحل اولیه آزمایش ایمنی و عملکرد خود بر روی افرادی با شرایط خاص پزشکی که تحرکشان محدود است، قرار دارد.نتایج جدید که در نشریه Cell منتشر شده، می‌تواند در آینده به افرادی که قادر به صحبت کردن نیستند کمک کند تا راحت‌تر ارتباط برقرار کنند.
اریک کونتز، یکی از نویسندگان این پژوهش و محقق دانشگاه استنفورد در این خصوص می‌گوید: «این نخستین بار است که توانسته‌ایم بفهمیم فعالیت مغز هنگام فکر کردن به گفتار چه شکلی دارد»
تیم تحقیقاتی با چهار شرکت‌کننده کار کرد و میکروالکترودهایی را که سیگنال‌های عصبی را ثبت می‌کنند، در قشر حرکتی مغز که بخشی که مسئول تولید گفتار است، کاشت. سپس از آنها خواسته شد یا تلاش کنند یک مجموعه واژه را بلند بگویند یا فقط تصور کنند که آن را می‌گویند. هر دو حالت بخش‌های مشابهی از مغز را فعال کرد و الگوهای فعالیت مشابهی ایجاد شد، اگرچه شدت آن متفاوت بود.
پس از آن، پژوهشگران مدل‌های هوش مصنوعی را برای تفسیر واژه‌هایی که افراد فقط در ذهن خود گفته و بلند بیان نکرده بودند، آموزش دادند. در یک نمایش عملی، تراشه توانست جملات ذهنی را با دقتی تا ۷۴ درصد ترجمه کند.
در آزمایشی دیگر، برای جلوگیری از رمزگشایی گفتار درونی بدون اجازه فرد، یک رمز عبور تعیین شد که فرد باید ابتدا آن را در ذهن خود تکرار می‌کرد. سیستم توانست این رمز عبور را با حدود ۹۹ درصد دقت تشخیص دهد. این رمز عبور چه بود؟ «چیتی چیتی بنگ بنگ».
فعلاً تراشه‌های مغزی نمی‌توانند بدون محدودیت‌های امنیتی گسترده، گفتار درونی را تفسیر کنند، اما پژوهشگران می‌گویند مدل‌های پیشرفته‌تر ممکن است در آینده قادر به انجام این کار باشند.«فرانک ویلت»، از نویسندگان مطالعه و استادیار جراحی مغز و اعصاب دانشگاه استنفورد می‌گوید رابط‌های مغز-رایانه می‌توانند طوری آموزش ببینند که گفتار درونی را نادیده بگیرند.او افزود: «این پژوهش امید واقعی می‌دهد که رابط‌های گفتاری مغز-رایانه روزی بتوانند ارتباطی روان، طبیعی و راحت مانند گفت‌وگوی معمولی را بازگردانند.»
