روز گذشته معاون رئیس جمهور در امور روستایی و مناطق محروم به گچساران سفر و در یک مراسم جشن و شورای اداری شهرستان به اتفاق نماینده گچساران و باشت شرکت کرد.
من نگاهم به مسئولیت این است که یک مسئول می بایست با دست پر به یک منطقه خصوصا محروم برود،یعنی از قبل نسبت به منطقه مدنظر یک تحقیق جامع کرده،چالش های موجود را به خوبی کشف و شناسایی کرده،تمهیدات و برنامه های لازم جهت رفع یا کاستن از رنج های آن منطقه را تدارک و جمع بندی کرده بعد حضور موثر برساند،حالا شاید هم گروهی نظرشان این باشد مسئول اول به منطقه برود و از نزدیک دردها را بشنود و ببیند بعد تصمیمات لازم را بگیرد یا دنبال کند،تا الان که اینگونه بوده مسئول آمده و دردها را شنیده اما بعد که رفته و اتفاق خاصی هم رخ نداده.
من برداشتم از جنس سفر آقای حسین زاده و این قبیل سفرهایی که مسئول دولتی با همراهی نماینده آمده و در تریبون دوتا تعریفی نماینده را می دهد این است که نماینده به ایشان گفته جشنی در منطقه داریم بیا بریم خالی از لطف نیست.بعد به فرماندار هم سپرده می شود جلسه شورای اداری شهرستان را برای جناب مسئول ترتیب دهید،در این جلسه هم نهایت توصیه هایی به ارائه خدمت به محرومان می شود،قبلا در این جلسات بعنوان خبرنگار زیاد حضور داشته ام،مسئولی که آمده هیچ اشرافی به منطقه و حتی مشکلات نداشته و فرماندار وقت کمی از منطقه و چالش ها توضیحاتی داده و عملا نشست ها بیشتر نشست آشنایی و وقت گذرانی بوده.
من حتی تردید دارم استاندار نسبت به جامعه آماری مناطق روستایی و محروم و مسائل دیگر اشراف داشته باشد.
یک مسئول باید با دست پر برود،تفننی آمدن ،با دست خالی آمدن و رفتن باشد نیاید بهتر است.
احسان دری
