یکی از کارکنان نفت در یادداشتی به تشریح ویژگی های مطلوب برای وزیر نفت نوشت.
به گزارش فانوس زاگرس ، در این یادداشت آمده است:
انتخاب وزرا حق و وظیفه رئیس جمهور است و البته که باید کسی باشد که بتواند از مجلس نیز رای اعتماد خوبی بگیرد. پس لازم است ضمن داشتن چهره ای موجه و قابل قبول، دارای برنامه هایی عقلایی و قابل اجرا و راستی آزمایی باشد تا شاید بتواند به کمک کارشناسان خبره صنعت نفت که البته تعداد زیادی از آنها یا به حاشیه رانده شده اند یا جلای وطن نموده اند، کشتی طوفان زده صنعت نفت را در اقیانوسی که به واسطه تحریمها و ژئوپلیتیک خاص منطقه به شدت مواج و متلاطم است به ساحل نجات برساند. بر همین اساس برخی از مهمترین شاخصها برای کسی که قرار است وزیر نفت ایران بشود، به شرح ذیل اعلام می گردد:
۱-مقبولیت، محبوبیت و کاریزمای قابل قبول نزد مدیران، کارشناسان و متخصصین صنعت نفت به نحوی که کارکنان با جان و دل برای اجرای برنامه هایش تلاش کنند
۲-آشنایی و تسلط بر مناسبات منطقه ای و بین المللی ناظر بر پیچیدگی های حاکم بر دیپلماسی انرژی
۳-آشنایی نسبی با فرآیندهای صنعت نفت به ویژه مشکلات مربوط به صدور نفت
۴- توانایی مذاکره با همتایان خارجی و نیز مدیران عامل شرکتهای بین المللی فعال در حوزه نفت و گاز جهت تشویق آنها به سرمایه گذاری در حوزه نفت و گاز
۵-توانایی برطرف کردن چالشهای بی شماری که طی ۱۰-۱۲ سال گذشته به ضرر سرمایه های انسانی صنعت نفت اعمال شده و باعث دلسردی کارکنان گردیده است.
۶-توانایی تعامل با سایر وزارتخانه ها،دستگاهها و نهادهای تاثیرگذار بر حوزه های متعدد و متفاوت صنعت نفت
۷- توانایی ایجاد اجماع بر سر اصلاح قیمت حاملهای انرژی در چارچوب سیاستهای کلی نطام
۸-حسن شهرت و بدور بودن از حاشیه هایی که پاسخگویی به آنها می توانند چالشهای دیگری را ایجاد کرده و نهایتا بر روی عملکرد وزیر تاثیر بگذارند
۹- توانایی احیای جایگاه بدنه کارشناسی و تخصصی صنعت نفت که به دلیل ورود مدیرانی از خارج از بدنه نفت به این حوزه به شدت آسیب پذیر شده و منجر به گوشه گیری یا کوچ خبرگان این صنعت شده است
۱۰-داشتن روحیه فساد ستیزی و مقابله با رانت جویانی که به بهانه دور زدن تحریمها چوب حراج به نفت تولیدی کشور می زنند.
در پایان یادآور می گردد که اگر وزیر نفت نتواند از جنبه های سیاسی( سیاست زدگی) فعالیتهای خود به نفع جنبه های فنی و اقتصادی بکاهد، درب پوسیده ی این صنعت کماکان بر همان پاشنه زنگ زده پیشین خواهد چرخید و امیدی به بهبود این مهمترین صنعت کشور نمی توان داشت.
