گروه علم و فناوری: محققان دانشگاه استنفورد با کاهش فعالیت بیش از حد یک منطقه مغزی در موش‌های مبتلا به اوتیسم، علائم این اختلال را برطرف کردند.
پژوهشگران دانشکده پزشکی استنفورد در تحقیقی جدید دریافتند که افزایش فعالیت در یک منطقه خاص از مغز می‌تواند منجر به بروز رفتارهای مرتبط با اختلال طیف اوتیسم شود.
این گروه تحقیقاتی در بررسی موش‌های آزمایشگاهی مبتلا به اوتیسم، «هسته رتیکولار تالاموس» را که نقش دروازه‌بان اطلاعات حسی بین تالاموس و قشر مغز را ایفا می‌کند، به‌عنوان هدف احتمالی درمان شناسایی کردند.محققان توانستند با تجویز داروهایی که فعالیت این ناحیه مغزی را هدف قرار می‌دهد، روند بروز تشنج‌ها، واکنش مفرط به محرک‌ها، بیش‌فعالی حرکتی، رفتارهای وسواس‌گونه و ضعف در روابط اجتماعی را در موش‌ها معکوس کنند.
جان هوگوارد، استاد مغز و اعصاب و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: «این داروها در حال حاضر برای درمان صرع تحت بررسی قرار دارند که نشان می‌دهد فرآیندهای زیربنایی اختلالات طیف اوتیسم و صرع ممکن است در مغز همپوشانی داشته باشند.»
نتایج این پژوهش با مشخص کردن نقش فعالیت بیش از حد هسته رتیکولار تالاموس در هر دو اختلال اوتیسم و صرع، توضیح می‌دهد چرا این دو اختلال اغلب با هم دیده می‌شوند.
سونگ‌سو جانگ، محقق ارشد این مطالعه، با ثبت فعالیت عصبی این منطقه مغزی در موش‌های اصلاح ژنتیکی شده برای مدل‌سازی اوتیسم، مشاهده کرد که هسته رتیکولار تالاموس هنگام مواجهه این حیوانات با محرک‌هایی مانند نور یا فشار هوا و همچنین در تعاملات اجتماعی، فعالیت بالایی نشان می‌دهد.این منطقه مغزی در موش‌های مبتلا به اوتیسم دچار انفجارهای ناگهانی فعالیت و بروز تشنج می‌شود.
این یافته می‌تواند دلیل احتمال بروز ۳۰ درصدی عارضه صرع در افراد مبتلا به اختلال اوتیسم نسبت به سایر افراد را توضیح دهد.
محققان استنفورد از دو روش برای کنترل فعالیت این منطقه مغز استفاده کردند.در روش نخست، با آزمایش داروی ضد تشنج «زِد۹۴۴» متوجه شدند که این دارو اختلالات رفتاری در موش‌های اوتیستیک را برطرف می‌کند.
در ادامه این گروه تحقیقاتی با استفاده از روش دیگری به نام DREADD که نورون‌ها را برای پاسخ به داروها اصلاح ژنتیکی می‌کند، توانستند فعالیت بیش از حد در هسته رتیکولار تالاموس را کاهش دهند و اختلال رفتاری در موش‌های اوتیستیک را معکوس کنند.
محققان همچنین با افزایش فعالیت همین منطقه مغزی در موش‌های سالم توانستند علائم اوتیسم را در آنها ایجاد کنند، یافته‌ای که نقش کلیدی این ناحیه مغزی را تایید می‌کند.
یافته‌های این تحقیق، هسته رتیکولار تالاموس را به‌عنوان هدفی تازه برای درمان اختلالات طیف اوتیسم معرفی می‌کند و راه را برای توسعه درمان‌های موثرتر هموار می‌سازد.
پژوهشگران دانشکده پزشکی استنفورد در تحقیقی جدید دریافتند که افزایش فعالیت در یک منطقه خاص از مغز می‌تواند منجر به بروز رفتارهای مرتبط با اختلال طیف اوتیسم شود.
این گروه تحقیقاتی در بررسی موش‌های آزمایشگاهی مبتلا به اوتیسم، «هسته رتیکولار تالاموس» را که نقش دروازه‌بان اطلاعات حسی بین تالاموس و قشر مغز را ایفا می‌کند، به‌عنوان هدف احتمالی درمان شناسایی کردند.محققان توانستند با تجویز داروهایی که فعالیت این ناحیه مغزی را هدف قرار می‌دهد، روند بروز تشنج‌ها، واکنش مفرط به محرک‌ها، بیش‌فعالی حرکتی، رفتارهای وسواس‌گونه و ضعف در روابط اجتماعی را در موش‌ها معکوس کنند.
جان هوگوارد، استاد مغز و اعصاب و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: «این داروها در حال حاضر برای درمان صرع تحت بررسی قرار دارند که نشان می‌دهد فرآیندهای زیربنایی اختلالات طیف اوتیسم و صرع ممکن است در مغز همپوشانی داشته باشند.»
نتایج این پژوهش با مشخص کردن نقش فعالیت بیش از حد هسته رتیکولار تالاموس در هر دو اختلال اوتیسم و صرع، توضیح می‌دهد چرا این دو اختلال اغلب با هم دیده می‌شوند.
سونگ‌سو جانگ، محقق ارشد این مطالعه، با ثبت فعالیت عصبی این منطقه مغزی در موش‌های اصلاح ژنتیکی شده برای مدل‌سازی اوتیسم، مشاهده کرد که هسته رتیکولار تالاموس هنگام مواجهه این حیوانات با محرک‌هایی مانند نور یا فشار هوا و همچنین در تعاملات اجتماعی، فعالیت بالایی نشان می‌دهد.این منطقه مغزی در موش‌های مبتلا به اوتیسم دچار انفجارهای ناگهانی فعالیت و بروز تشنج می‌شود.
این یافته می‌تواند دلیل احتمال بروز ۳۰ درصدی عارضه صرع در افراد مبتلا به اختلال اوتیسم نسبت به سایر افراد را توضیح دهد.
محققان استنفورد از دو روش برای کنترل فعالیت این منطقه مغز استفاده کردند.در روش نخست، با آزمایش داروی ضد تشنج «زِد۹۴۴» متوجه شدند که این دارو اختلالات رفتاری در موش‌های اوتیستیک را برطرف می‌کند.
در ادامه این گروه تحقیقاتی با استفاده از روش دیگری به نام DREADD که نورون‌ها را برای پاسخ به داروها اصلاح ژنتیکی می‌کند، توانستند فعالیت بیش از حد در هسته رتیکولار تالاموس را کاهش دهند و اختلال رفتاری در موش‌های اوتیستیک را معکوس کنند.
محققان همچنین با افزایش فعالیت همین منطقه مغزی در موش‌های سالم توانستند علائم اوتیسم را در آنها ایجاد کنند، یافته‌ای که نقش کلیدی این ناحیه مغزی را تایید می‌کند.
یافته‌های این تحقیق، هسته رتیکولار تالاموس را به‌عنوان هدفی تازه برای درمان اختلالات طیف اوتیسم معرفی می‌کند و راه را برای توسعه درمان‌های موثرتر هموار می‌سازد.
